بازخوانی دانش طراحی شهری از منظر فلسفۀ علم حکمی- اجتهادی

هدف: هدف این مقاله، امکان قرائت دانش طراحی شهری به واسطۀ مؤلفه‌های فلسفۀ علم و در راستای کشف امکان تحولات جدید دانشی از جمله ابزار و منابع جدید شناخت برای انسان به عنوان سوژۀ طراحی در این دانش بوده است. روش: روش پژوهش، توصیفی تحلیلی بوده و با استفاده از منابع کتابخانه‌ای و اینترنتی انجام شده و در نهایت، به تحلیل محتوای مطالب جمع‌آوری‌شده پرداخته شده است. یافته‌ها: با توجه به نوظهور بودن دانش طراحی شهری و عدم روایی مکفی و علمی نظریات در این رشته از یک سو و اهمیت بحث انسان و کیفیت زندگی انسان در این رشته از سوی دیگر، می‌توان با تبیین مجدد هستی‌شناسی، معرفت‌شناسی و روش‌شناسی این رشته، به طراحی و سازماندهی پارادایمی این رشته در حوزة علوم انسانی اقدام کرد. از اقدامات مهم، تعیین کلیدی‌ترین موضوعات بنیادی در علوم انسانی و نیز ابزارها، منابع و معرفت جدید برای این حوزۀ دانشی است. نتیجه‌گیری: در حال حاضر دانش طراحی شهری از جهان مادی و طبیعی و روشهای عمدتاً اثبات‌گرایی(پوزیتویستی) در هر دو سطح عینی و ذهنی، در محدودۀ دانش حسی- تجربی کسب معرفت می‌کند؛ در حالی که با الهام از دانش انسان‌شناسی اسلامی در حوزۀ معرفت شهودی- عقلی و روش‌شناسی حکمی- اجتهادی امکان قرائت جدید از انسان و بهره‌گیری از سایر منابع معرفتی برای شناخت انسان در جهت رضایتمندی بیشتر انسان به عنوان معیار صدق این دانش فراهم می‌شود